Początki Nowenny Pompejańskiej wiążą się z dwiema postaciami: bł. Bartolomeo Longo, „apostołem różańca”, działającym w Pompejach od 1872 r., oraz Fortunatiną Agrelli z Neapolu, której Maryja objawiła się jako Królowa Różańca Świętego. Nieuleczalnie chora Fortunatina została uzdrowiona w 1884 r. po tym, jak wypełniła prośbę Maryi i odprawiła 6 nowenn, modląc się każdego dnia całym różańcem. Bł. Bartolomeo Longo rozpropa¬gował wówczas tę formę nowenny w Kościele, a papież Leon XIII uznał objawienia, które dały jej początek.
O Nowennie Pompejańskiej mówi się, że jest nie do odparcia, ponieważ Matka Boża dała obietnicę, że każdy, kto będzie modlić się na różańcu przez 54 dni, ten otrzyma łaskę, o którą prosi. Potwierdza to ogromna liczba świadectw o spełnieniu się próśb zanoszonych do Boga tą drogą. I to próśb najtrudniejszych: o uzdrowienie z nieuleczal¬nej choroby, o pracę, o wyjście z długów, o nawrócenie czy o ocalenie małżeństwa. Wielu modlących się mówi również o doświadczeniu własnej przemiany podczas odprawiania Nowenny.
